|
|
Z U I D - A F R I K A |
|
|
Zuid-Afrika is een land dat, zoals de naam al doet vermoeden, aan de zuidpunt van Afrika ligt. Het land grenst in het noorden aan Namibië, Botswana en Zimbabwe en in het oosten aan Mozambique en Swaziland. De onafhankelijke staat Lesotho wordt in zijn geheel door Zuid-Afrika omsloten. De kustlijn is bijna 2800km lang.
Het binnenland is één grote hoogvlakte, de kustvlakte is eerder smal.
Zuid-Afrika heeft met meer dan 20.000 verschillende soorten planten, zo'n 10% van alle bekende plantensoorten op Aarde!
De Grote Vijf is de naam voor de vijf grootste dieren die men graag voor de camera heeft: de olifant, de leeuw, de buffel, de luipaard en de neushoorn.
De benaming is eigenlijk uit de jacht afkomstig, maar wordt nog steeds met name in de toeristensector veel gebruikt.
Over het algemeen heeft Zuid-Afrika een warm gematigd klimaat met weinig neerslag en veel zon. Doordat Zuid-Afrika op een hoog plateau ligt, kent het veel verschillen tussen de gemiddelde temperaturen in zuid en noord.
Zuid Afrika is een droog land: de temperaturen liggen immers doorgaans hoog en de luchtvochtigheid is laag, waardoor de verdamping hoog is. Dit is de oorzaak van een groot milieuprobleem in Zuid-Afrika: het tekort aan zoet water. Bovendien heeft Zuid-Afrika weinig meren en rivieren en verbruiken de mensen veel meer water dan er is. Ook wordt er van het al het weinige beschikbare water veel vervuild door de landbouw en de steden.
Politiek
Zuid-Afrika wordt als één van de verwantschapslanden genoemd, d.i. de landen die ooit (gedeeltelijk) door Nederland gekoloniseerd werden.
In de jaren '90 eindigde de apartheid. Toenmalig President de Klerk liet de bekende anti-apartheidsactivist Nelson Mandela vrij op 11 februari 1990, en in 1994 werden er voor het eerst algemene verkiezingen voor alle rassen gehouden, leidend tot een bestuur van het (overwegend zwarte) ANC, eerst onder leiding van Mandela, later onder die van Thabo Mbeki. De nieuwe regering voerde een beleid om de ongelijkheden van het verleden te beëindigen. Sinds 1996 is een nieuwe grondwet in werking.
Zuid-Afrika is nog steeds een land met zeer grote tegenstellingen tussen arm en rijk. Bovendien heeft het het hoogste percentage HIV-besmetten van de wereld. Volgens de vele critici overal in de wereld is het vooral aan het falende regeringsbeleid toe te schrijven dat de AIDS-epidemie zo ver uit de hand kon lopen.
Anno 2006 verloor het ANC een groot deel van haar aanhang. Toch haalde het nog een nipte meerderheid. Zuid-Afrika zakte in de index van de menselijke ontwikkeling van de 85ste naar de 120ste plaats.
Naast de AIDS-epidemie wordt misdaad in Zuid-Afrika als een nationale crisis beschouwd. Volgens een onderzoek uit 1997 heeft bijna 15 procent van de ondernemingen die deelnamen, nieuwe investeringen gestaakt wegens de hoge misdaadcijfers. Meer dan twee derde heeft geklaagd over inbraken en autodiefstallen.
Misdaad wordt volgens het onderzoek ook als een persoonlijke bedreiging beschouwd. Twintig procent van de ondernemingen hebben in de twee jaar onderzoek medewerkers als gevolg van moord verloren. Bij 47 procent van de ondernemingen hebben bestuurders of hoogopgeleiden het land wegens het misdaadprobleem verlaten.
In 1995 waren de moordcijfers in Zuid-Afrika reeds de hoogste ter wereld: er werden gemiddeld twee mensen per uur vermoord. De provincies Gauteng en West-Kaap worden het meest geraakt en Johannesburg wordt in dit verband zelfs als de "moordhoofdstad" van de wereld genoemd.
Handel in verdovende middelen viert sedert het einde van de apartheid eveneens hoogtij in het land. Kaapstad dient nu naast Lagos (Nigeria) als een hoofdinvoerhaven voor verdovende middelen in Afrika. Zuid-Afrika is zelfs de grootste producent van hasj geworden, een triest record.
De algemene verkiezingen in Zuid-Afrika vonden plaats op 22 april. De stembusgang werd een van de boeiendste sinds het einde van het apartheidsregime in 1994. De zowat 22 miljoen kiesgerechtigde Zuid-Afrikanen kozen een nieuw federaal parlement en negen provinciale parlementen. De verkozen parlementsleden kozen daarna zelf de nieuwe president.
Hoewel hij beschuldigd werd van onder meer corruptie en oplichting, was ANC-leider Jacob Zuma dé grote favoriet om president te worden. Zuma ontkende overigens alle beschuldigingen.
Toch werd er voor het ANC tegenstand verwacht van een groep aanhangers van ex-president Thabo Mbeki, die zich vorig jaar van het ANC afscheurden en een eigen partij (Congress of the People, COPE) hadden opgericht.
Mbeki moest in september vorig jaar ontslag nemen als president. Hij werd beschuldigd van inmenging in het proces tegen Zuma. Kgalema Motlanthe volgde hem op. Het hooggerechtshof verwierp ook de aanklachten tegen Zuma. Maar in januari van dit jaar verbrak het hof van beroep in Bloemfontein dat vonnis, waardoor het proces tegen Zuma mag worden overgedaan. De zaak is voorzien voor augustus. Zuma heeft al gezegd dat hij zal aftreden als president als hij schuldig wordt bevonden.
Uiteindelijk zou de regeringspartij ANC net geen tweederde meerderheid behalen -wat nodig is om de grondwet te kunnen wijzigen. Het nieuw verkozen Zuid-Afrikaanse parlement komt op 6 mei in buitengewone zitting bijeen om Zuma tot nieuw staatshoofd aan te duiden.
Maar wie is president Zuma eigenlijk?
Jacob Zuma (1942) was vicepresident van Zuid-Afrika en is sinds 18 december 2007 voorzitter van het ANC. Hij behoort tot de grootste zwarte bevolkingsgroep van Zuid-Afrika, de Zoeloes, dit in tegenstelling tot de voormalige presidenten Mbeki en Nelson Mandela die tot de Xhosa behoren. In de beginjaren was hij lide van de gewapende militie van het ANC. In 1963 werd hij gearresteerd en zat 10 jaar gevangen op Robbeneiland. Na zijn vrijlating was Zuma eerst ondergronds actief voor het ANC in Zuid-Afrika. In 1975 verliet hij Zuid-Afrika en ging in ballingschap, eerst naar Swaziland en Mozambique, later naar Zambia. In 1990 keerde hij terug naar Zuid-Afrika waar hij deelnam aan de onderhandelingen tussen het ANC en de blanke regering van De Klerk.
Zuma werd in 1999 door Thabo Mbeki tot vicepresident van Zuid-Afrika benoemd, maar moest in 2005 aftreden wegens verdenking van corruptie.
Op 18 april 2002 werd in Zuid-Afrika op initiatief van Zuma de 'Morele Heropbouwbeweging' opgericht. Doel van de beweging was ethiek terug te brengen in de samenleving en het aantal misdrijven te verminderen. Volgens Zuma was ethiek geen taak van de regering, maar van elk lid van de samenleving. Het feit dat Zuma dit initiatief leidde, stuitte in Zuid-Afrika op verzet. Men achtte Zuma, die toen al onder vuur lag wegens o.a. corruptie en die er meerdere vrouwen op nahield, niet de meest geëigende persoon voor het propageren van ethiek!
Zuma is ondanks alles erg populair bij de zwarte bevolking in Zuid-Afrika. Tot op heden werd hij nooit veroordeeld noch vrijgesproken. In oktober 2000 vroeg het Openbaar Ministerie van Zuid-Afrika toestemming van Mbeki om een onderzoek te starten naar Zuma en de met hem bevriende zakenman Schabir Shaik. Shaik en Zuma werden verdacht van corruptie. Shaik had altijd goede contacten onderhouden met de voorheen blanke regering en zocht nieuwe invloedrijke contacten binnen het ANC, contact dat hij vond in de persoon van Zuma. Op 2 juni 2005 werd Shaik schuldig bevonden aan corruptie en veroordeeld tot 15 jaar gevangenisstraf. Zuma echter wist de dans te ontspringen.
Hoewel het proces niet tegen Zuma gericht was, ontstond er veel commotie rond zijn persoon. Op 14 juni 2005 werd Zuma zelfs door president Mbeki 'van al zijn verantwoordelijkheden als vicepresident ontheven'.
Op 6 december 2005 werd Zuma aangeklaagd wegens verkrachting door Fezeka Kuzwayo, een HIV-positieve vrouw en dochter van een overleden vriend van Zuma. Bij de rechtszaak verklaarde Zuma dat hij weliswaar gemeenschap had gehad met Kuzwayo, maar dat de gemeenschap met wederzijds goedvinden had plaatsgevonden en dat hij nadien een douche (!) genomen had om de kans op een AIDS-besmetting te verkleinen. Zuma kreeg wel van de rechtbank te horen dat hij onverantwoordelijk gehandeld had door zonder condoom gemeenschap te hebben gehad met een HIV-positieve vrouw. Fezeka Kuzwayo werd na haar aanklacht dermate zwaar bedreigd door Zuma-aanhangers dat zij Zuid-Afrika ontvluchtte en in augustus 2006 in Nederland politiek asiel vroeg en kreeg.
Op 28 december 2007 werd Zuma gedagvaard voor het hooggerechtshof en de aanklachten luidden: het aannemen van steekpenningen, fraude, witwas- en gangsterpraktijken. Zuma's proces vond plaats op 4 augustus 2008, maar werd onwettig verklaard wegens procedurefouten. Zuma zelf zou oneerlijk behandeld geweest zijn! Plots werd de positie van Mbeki onhoudbaar, met het gekende gevolg.
Zuid-Afrika kampt met een gigantisch drugsprobleem
Steeds meer jongeren raken er verslaafd en belanden zo in de criminaliteit. De afkickcentra schieten er dan ook als paddenstoelen uit de grond. Dat van Noupoort in de provincie Noord-Kaap bijvoorbeeld is berucht om zijn keiharde aanpak. Enkele jaren geleden haalde het alle kranten, toen twee patiënten de behandeling niet overleefden. Noupoort is een echt spookdorp, de laatste kans voor een honderdtal drugsverslaafden en criminelen. Voor de publieke opinie is het echter een zieke plek die dient gesloten te worden.
Maar het 'kamp' bestaat nog altijd. De excentrieke pater Sophos, die zo'n twintig jaar geleden Noupoort Christian Care Centre oprichtte, gelooft meer dan ooit in zijn controversiële aanpak. "Voor drieduizend euro en twee jaar van hun leven schenk ik ten dode opgeschreven jongeren een nieuw leven," beweert hij. De cijfers zijn dan ook spectaculair: slechts één op de twintig hervalt na het afkickprogramma in Noupoort, een programma dat meer weg heeft van een uitputtingsslag, met duizenden sit-ups en allerlei variaties daarop! En de behandeling is al even erg: Noupoort wordt daarom eerder gezien als een gevangenis dan als een centrum waarin mensen worden voorbereid op een nieuw leven in de maatschappij.
De Phelophepa Health Train
Rotte tanden, slechte ogen, hoesten, kuchen, etterende wonden, in Zuid-Afrika zijn dit doorgaans geen prioriteiten, maar ongemakken waar je bij gebrek aan tijd en geld mee leert leven.
Dankzij deze trein wordt er om de twee jaar wél aandacht aan die zaken besteed. Wanneer de trein voorbijkomt, krijgen honderden mensen hier de komende dagen de basiszorg waar wij niet meer bij stilstaan. Als ze geluk hebben en op tijd het begeerde stickertje opgeplakt krijgen waarop een oog, een rij tanden of een stethoscoop afgebeeld is, zullen ze door een echt team verzorgd worden. Wie zo'n ticket kan bemachtigen, weet dat hij of zij nog diezelfde dag geholpen wordt. De anderen moeten de volgende dag of de dag daarop gewoon opnieuw hun kans wagen...
Nauwelijks een week eerder is het spoor nog overwoekerd door gras en onkruid. Nu wordt de buurt een tijdelijk bruisend dorp. Iedereen wil immers geholpen worden want in normale omstandigheden is een dokter niet te betalen, laat staan een bezoek aan het dichtstbijzijnde ziekenhuis, dat vaak honderd kilometer verderop ligt.
Dokter Giles is het hoofd van de oogkliniek. Vijftien jaar geleden ontwikkelden enkele oogheelkundestudenten uit Stellenbosch deze trein als hun studentenproject. Na een oogtest kunnen de mensen de volgende dag al hun bril ophalen. De prijs? Slechts twee euro. En ze mogen zelf de montuurkleur kiezen.
"Albino's hebben vaak veel gezichtsproblemen," vertelt dokter Giles. "Ze worden op school gepest omdat ze zogenaamd achterlijk zijn. Maar het enige probleem is dat ze de les niet kunnen volgen omdat ze zo moeilijk kunnen lezen."
Negen maanden per jaar rijdt de Phelophepa Healh Trein door het Zuid-Afrikaanse platteland om de plaatselijke bevolking basiszorg aan te bieden. Er is een oogkliniek, een tandkliniek, een apotheek. Een team van 19 vaste dokters en 37 laatstejaarsstudenten geneeskunde, tandheelkunde, farmacie en psychologie is er van 's morgens vroeg tot 's avonds laat in de weer.
Elke week stopt de trein op een andere plek. Gemiddeld worden zo'n 1200 mensen per week, 40.000 per jaar, geholpen. De prijs van een consultatie wordt bewust laag gehouden en varieert tussen vijf en dertig rand (0,5 en 2,5 euro). De werkingskosten worden voor 70% betaald door Transnet, het treinnetwerk van de overheid. Het project wordt verder nog gesponsord door allerlei verenigingen en personaliteiten, onder wie aartsbisschop Desmond Tutu en zijn vrouw Leah.
Noxolo Nogwaza, een Zuid-Afrikaanse lesbienne en mensenrechtenactiviste werd op 24 april 2011 verkracht, geslagen en vermoord omwille van haar geaardheid. Nu, meer dan twee jaar later, is er nog steeds geen vooruitgang geboekt in het onderzoek en blijven de daders op vrije voeten.
Het klimaat van straffeloosheid werkt geweld tegen en discriminatie van holebi’s en transgenders in Zuid-Afrika verder in de hand. In de wetgeving worden deze seksuele minderheden wel beschermd, maar in de praktijk is daar niets van te merken. In het afgelopen jaar werden in Zuid-Afrika minstens 7 mensen vermoord omwille van hun seksuele geaardheid.
Vrouwen en meisjes in levensgevaar!
In Zuid-Afrika is de moedersterfte erg hoog. Heel wat vrouwen sterven er tijdens hun zwangerschap en tijdens of net na de bevalling.
Per 100.000 geboorten in Zuid-Afrika sterven er maar liefst 269 moeders. In het district Gert Sibande bijvoorbeeld is de moedersterfte in de afgelopen jaren zelfs nog toegenomen. Triest, vooral als je weet dat heel wat van deze sterfgevallen perfect te voorkomen zijn.
Discriminatie in de gezondheidszorg, beperkte budgetten en slechte transportmogelijkheden waardoor zwangere vrouwen soms uren onderweg zijn voor een medisch onderzoek of voor de bevalling, zorgen ervoor dat de seksuele en reproductieve rechten van meisjes en vrouwen niet worden gerespecteerd. Bovendien hebben vrouwen vaak weinig vertrouwen in het ziekenhuispersoneel door het gebrek aan respect en confidentialiteit. Jonge meisjes krijgen daarenboven vaak onvoldoende seksuele opvoeding.
Zuid-Afrika pakt corruptie aan: oud-president Zuma de cel in vanwege obstructie!
Op 6 juli 2021 werd voormalig president Jacob Zuma (79) veroordeeld tot 15 maanden celstraf. Zuma kreeg de straf omdat hij weigerde te verschijnen voor een commissie die onderzoek doet naar de grootscheepse corruptie uit zijn tijd als president. De uitspraak is een opsteker voor Zuma’s opvolger Cyril Ramaphosa, die probeert op te treden tegen corrupte praktijken binnen de regeringspartij ANC. Hij boekte in juni nog een overwinning toen het ANC-bestuur besloot om de van corruptie verdachte secretaris-generaal van de partij, Ace Magashule, te schorsen. In het ANC woedt trouwens al jaren een strijd tussen aanhangers van Ramaphosa en van Zuma.
Zuma’s regeerperiode, van 2009 tot 2018, werd geteisterd door schandalen over vriendjespolitiek en fraude. Na zijn aftreden weigerde hij mee te werken met een commissie die in het leven was geroepen om het wanbestuur in kaart te brengen. In januari van dit jaar verplichtte de hoogste rechtbank van Zuid-Afrika Zuma om alsnog voor de commissie te verschijnen. Omdat hij opnieuw weigerde, werd hij door het Grondwettelijk Hof veroordeeld voor ‘minachting’.
Zuma kreeg van het hof vijf dagen de tijd om zich bij de politie te melden. Doet hij dat niet, dan moet de politie alles in het werk stellen om Zuma te pakken te krijgen, zo liet rechter Sisi Khampepe weten in Johannesburg. Zuma was bij de uitspraak niet aanwezig.
De veroordeling is groot nieuws in Zuid-Afrika, waar veel mensen benieuwd zijn of de man die eens de machtigste positie van het land bekleedde, ter verantwoording kan worden geroepen voor machtsmisbruik. Veel Zuid-Afrikanen denken met afgrijzen terug aan het presidentschap van Zuma. Zijn beleid om hoge posities bij staatsbedrijven aan gecorrumpeerde vrienden te geven, wordt gezien als een voorname reden waarom basisdiensten als water- en stroomvoorziening tegenwoordig in slechte staat verkeren.
Zuma staat intussen ook nog terecht in een zaak die stamt uit de tijd dat hij nog geen president was. Eind jaren negentig was hij betrokken bij een wapendeal van meer dan 2 miljard dollar. Hij wordt onder meer verdacht van omkoping en geldwitwasserij. Zuma ontkent dat hij schuldig is.
|
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Verkiezingen 2024
Voor de 9 provincies samen telt men zo'n 27,7 miljoen geregistreerde kiezers en 14.889 kandidaten, verdeeld over 70 partijen en 11 onafhankelijke kandidaten. De minimumleeftijd om te stemmen is 18 jaar. Een presidentiële termijn bedraagt 5 jaar, met een limiet van 2 termijnen.
Voor de ANC-partij van Nelson Mandela werd het nagelbijten, want voor het eerst in 30 jaar is de partij haar absolute meerderheid in het parlement kwijt. De kiescommissie kondigde aan dat het ANC nog 159 van de 400 parlementszitjes had binnengehaald.
Voor het eerst in haar bestaan zal de partij dus een coalitie moeten vormen met een andere partij. Het African National Congress (ANC) werd opgericht in 1912 en heeft als belangrijkste doelstellingen de bestrijding van Apartheid en de bevordering van de rechten van de zwarte bevolking in Zuid-Afrika.
Sinds 1994, het jaar dat de zwarte meerderheid van Zuid-Afrika het recht kreeg om te stemmen, steunden heel wat Zuid-Afrikanen bij elke algemene verkiezing het ANC. Vandaag komt die onophoudelijke steun voor velen tot een einde en wordt er vaak gekozen voor Jacob Zuma, oud-president van Zuid-Afrika en voormalig lid van het ANC, tot hij na verschillende corruptieschandalen in onvrede viel bij zijn collega's. De schandalen hebben Zuma uiteindelijk wel het presidentschap gekost. Hij werd veroordeeld tot 15 maanden cel, maar werd na 8 weken alweer vrijgelaten.
In het parlement zitten, dat zal Zuma na de verkiezingen alvast niet doen. Daar heeft het Constitutionele Hof van Zuid-Afrika net voor de stembusgang een stokje voor gestoken. Zuma mag zich niet verkiesbaar stellen, ook al voert hij nog steeds campagne voor zijn nieuwe, kleine en radicale partij, Umkhonto We Sizwe, genoemd naar de militaire vleugel van het ANC tijdens de Apartheid. Mmar ondanks het deelnameverbod blijft Zuma het gezicht van zijn nieuwe partij. Letterlijk zelfs, want zijn gezicht was al gedrukt op de stembiljetten toen het Hof besliste zijn deelname te weigeren. Hij zal zeker wat kiezers weglokken van het ANC, al zal de werkelijke impact van zijn partij wel beperkt blijven.
In 1994 haalde Nelson Mandela nog een monsterscore en velen dachten dat het tij eindelijk was gekeerd. Niets bleek minder waar: 3 decennia na het begin van de ANC-overwinningsreeks komen de Zuid-Afrikanen tot de conclusie dat hen destijds luchtkastelen werden verkocht en dat er sindsdien maar weinig is veranderd. Er is immers nog altijd veel corruptie, de verkeerde mensen staan op de verkeerde positie. Veel kapitaal is in handen van multinationals en men laat zich de kaas van tussen de boterham eten door China. Daarnaast bezit zo'n 15 procent van de bevolking 85 procent van de middelen. Omgekeerd moet 60 procent het doen met 7 procent van de rijkdom van Zuid-Afrika. De ongelijkheid is te groot.
De huidige president Cyril Ramaphosa (ANC) staat aan het hoofd van dat corrupte systeem. Mensen komen nu langzaamaan tot het besef dat het zo niet verder kan en overwegen dus om te stemmen op andere partijen.
Die corruptie is het meest voelbaar in het dagelijkse leven als je naar de staat van het elektriciteitsnet kijkt. Zo zijn er heel veel problemen met de elektriciteitsvoorziening: de stroom valt meerdere keren per dag uit, waardoor bedrijven en woningen soms tot 12 uur lang zonder elektriciteit zitten. Veel bedrijven draaien noodgedwongen op diesel, omdat ze het elektriciteitsnet niet kunnen vertrouwen. Het net draait trouwens nog op steenkoolcentrales, alles is verouderd. Terwijl er miljarden euro's werden toegewezen aan de ministerposten die er iets aan konden veranderen. Zoveel jaar later moet men vaststellen dat dat geld gewoon is verdwenen, zonder dat er iets is veranderd.
Toch is er naast corruptie ook nog een ander thema dat bovenaan de agenda staat: de Zuid-Afrikaanse economie. Die doet het heel slecht, zo slechts zelfs dat heel wat jongeren het niet echt zien zitten om te gaan stemmen.
De werkloosheidscijfers in Zuid-Afrika zijn torenhoog. Ongeveer 34 procent van de bevolking heeft geen werk. Bij de jongeren is er een werkloosheidscijfer van 60 procent. Ondertussen wordt de kloof tussen arm en rijk alleen maar groter. Zeker op gebied van onderwijs, want rijke inwoners krijgen vaak toegang tot veel betere scholen dan Zuid-Afrikanen met minder budgettaire mogelijkheden.
Natuurlijk heeft Zuid-Afrika onder het ANC ook een grote stap voorwaarts gemaakt. Alle inwoners van het land zijn nu gelijk voor de wet, economisch staat de zwarte bevolking van Zuid-Afrika er een stuk beter voor dan destijds en met de opkomst van de democratie hebben veel zwarte inwoners toegang gekregen tot beter onderwijs. Miljoenen zwarten zijn uit de armoede getild, er zijn miljoenen gratis huizen gebouwd, de democratie en vrijheid van pers werken er zeer behoorlijk en Zuid-Afrika heeft een van de meest vrije grondwetten ter wereld.
Mensenrechtenactivist Nomsa Sizani!
Mensenrechtenactivist en voormalig secretaris-generaal van de organisatie Abahlali baseMjondolo (AbM) Nomsa Sizani wordt met de dood bedreigd. De bedreigingen begonnen nadat ze vragen stelde aan overheidsfunctionarissen die op 17 maart in haar gemeente een projectontwikkeling kwamen voorstellen. Sinds 23 maart zijn de bedreigingen geëscaleerd, waardoor ze uit angst voor haar leven is ondergedoken. Haar recht op leven, veiligheid en zekerheid wordt bedreigd.
Amnesty International wil dat de Zuid-Afrikaanse autoriteiten snel, grondig, onafhankelijk, onpartijdig, transparant en effectief onderzoek doen naar de bedreigingen. Ze moeten alle nodige maatregelen treffen om haar bescherming te garanderen.
AbM-leden en -activisten zijn vastbesloten om het leven te verbeteren van arme gemeenschappen wiens mensenrechten niet gerespecteerd worden. Het gaat onder meer over het recht op adequate huisvesting, water en sanitaire voorzieningen. Ze spreken zich uit tegen corruptie bij de lokale overheid en werken hard om de omstandigheden in hun gemeenschap te verbeteren, bijvoorbeeld door de oprichting van een politieke school, boerderij, gemeenschapskeuken en winkel. Ze krijgen echter weerstand, maar ook te maken met pesterijen, intimidatie en bedreigingen. Hun huizen werden beschadigd en verschillende leden werden het slachtoffer van geweld, pesterijen en zelfs moord.
Mijnwerkers aan hun lot overgelaten!
Nadat honderden mijnwerkers al maanden vastzaten in een kilometerslange goudmijn in Stilfontein en er meer dan honderd van hen waren omgekomen, gaf een rechter de overheid het bevel om eindelijk een reddingsoperatie op poten te zetten. Omdat de mijnwerkers illegaal in de mijn werkten, sloot de politie alle uitgangen af, op 1 na. Daar hielden ze de wacht om wie naar boven kwam, te arresteren.
De eerste beelden vanuit de mijn tonen de gruwelijke omstandigheden waarin de mijnwerkers maandenlang vastzaten. Tientallen lichamen liggen opeengestapeld op de bodem van mijnschacht 11. Volgens de eerste schattingen zouden dus ruim 100 illegale mijnwerkers, in Zuid-Afrika ook wel 'zama zama's' ("probeer, probeer") genoemd, omgekomen zijn. Van honger en dorst…
Zama zama's werken zonder toestemming in verlaten of actieve goudmijnen, vaak onder gevaarlijke omstandigheden. Ze graven naar goud in oude tunnels of gruis dat achtergelaten is door legale mijnbouw. Ze proberen dit goud te verkopen om geld te verdienen, maar hun werk is erg risicovol door instortingen, giftige gassen, en confrontaties met beveiliging of andere illegale mijnwerkers.
De hoge dodentol is het gevolg van de brute strategie die de autoriteiten gebruikt hebben om de mijnwerkers uit de gangen te verdrijven. Ze gebruikten honger als wapen en hoopten dat de mijnwerkers uiteindelijk de goudmijn zouden verlaten. Het was de bedoeling om de uitgehongerde en verzwakte mijnwerkers, naar schatting zo'n 4.000, bij hun buitenkomst te arresteren. Een duizendtal mensen gaven zich inderdaad ook over, maar honderden anderen weigerden uit schrik. Ze kozen er eerder voor maandenlang te overleven met zo goed als geen voedsel, dan zich over te geven aan de politie. Familieleden van de mijnwerkers hebben wekenlang bij de verlaten goudmijn in Stilfontein gebivakkeerd. Ze probeerden voedsel, water of andere voorzieningen naar beneden te krijgen, maar dat werd hen door de autoriteiten onmogelijk gemaakt.
Overigens worden de arbeiders ook gegijzeld door de misdaadbendes die hen dwingen naar goud te zoeken.
Uiteindelijk kon een steuncomité de rechter overtuigen via meegesmokkelde wanhoopsbrieven en een gruwelijke video. De verantwoordelijkheid voor de vele doden wordt bij de overheid gelegd: de mijnwerkers kregen niet alleen geen toegang tot basisbehoeften zoals voedsel, water en medicijnen, maar de politie en de mijneigenaren ontmantelden het katrolsysteem, waardoor hun lot feitelijk ondergronds werd bezegeld.